हा फळा फक्त हसवण्या साठी आणि प्रबोधना साठी आहे , वैयक्तिक हेवेदावे करण्या साठी नाही , याची कृपया वाचकाने नोंद घ्यावी ! आपला , (नम्र) विशुभाऊ

शनिवार, १३ जून, २०२०

माझा संगीत व्यासंग

माझ्या सारख्या बेताल माणसाला संगीताचा ओलावा कळतो, ह्याच गोष्टीवर मुळात आमच्या कुटुंबाला विश्वास नव्हता.
फार पूर्वी एका संगीत मैफिलीत गवयाने घेतलेल्या सुंदर जागेवर, मी सात मजली आवाजात 'क्या बात है!' अशी दाद दिली तेव्हा संपूर्ण प्रेक्षकवर्ग गायकाला सोडून माझ्या कडे पाहू लागला आणि तो बिचारा गवई त्यावेळी गाणे विसरला. ह्या प्रसंगा नंतर मला कोणी मैफिलीत नेले नाही आणि मी सुद्धा एकांतात रेकॉर्डिंग ऐकून आंनद घेऊ लागलो.
तसे संगीत शास्त्राला खतपाणी घालावे असे काही आमच्या घराचे वातावरण नव्हते. वडिलोपार्जित व्याधी सोडून इतर काहीही न मिळालेले मध्यमवर्गीय आमचे घर. नोकरी करणारे वडील, घरात राबणारी आई, आणि विधात्याच्या कल्पनाशक्तीला सुद्धा आव्हान देणारी खोडकर लहान बहीण. त्यामुळे 'शिकलात तरच तराल' ह्या एका मंत्राच्या तालात माझे बालपण गेले.
शाळेत गणित आणि भौतिकशास्त्र हे दोन विषय सोडले तर मला इतर विषय मुळी समजलेच नाहीत. त्या मुळे बहुतेक शिक्षकांच्या आणि इतर वर्गमित्रांच्या दृष्टीने मी तसा उपेक्षितच होतो. एकदा माझ्या एका वर्गमित्राने कळवळून मला म्हटले होतं, 'अरे गणित हा काही आवडायचा विषय आहे का? आवडायचं असेल तर बाजूच्या बेंच वरची कुसुम आवडावी, पण गणित?' असे बोलून कडवट चवीचे आवभाव तोंडावर आणले. मला तेव्हा समजले की दोन विरोधाभासी संचांचा सामायिक घटक हा 'कुसुम' असू शकतो आणि हा एक विषय मित्रांचा कंपू बनवू शकतो.
असो, तर हे झाले विषयांतर.... तर काल माझ्या कुटुंबाला (आदरार्थी एकवचनी) जेव्हा समजले की मी देशपांड्यांच्या मारव्यावर संध्याकाळचा म्हणजे योग्यवेळी डुलतो आहे, तेव्हा तिच्या मनात संशयाची पाल चुकचुकली... तिने कपाटातील बाटलीत बंद केलेला/ली 'जीन' शोधली आणि एकही 'विष' न मागता बेसिन मध्ये त्याला मुक्त केलं....

आपला,
(रसिक) विशुभाऊ